Kada danas nekome u Srbiji kažete da se bavite istorijom, obavezno će vas pitati „Kojom istorijom?“, a može lako uslediti i pitanje „Da li ćemo, i kada ćemo, saznati pravu istinu o sopstvenoj istoriji?“ To se posebno odnosi na ljude koji imaju dovoljan broj godina da su živeli i u SFRJ, i u Saveznoj Republici Jugoslaviji, i u Srbiji i Crnoj Gori, i na kraju, u Republici Srbiji.
Istorija se, kao malo koja nauka, često (zlo)upotrebljava u ideološke, nacionalne i političke svrhe. Istoriografija i istorijska udžbenička literatura u Srbiji poslednjih 70 godina često su, sa raznih strana, bile označene kao jednostrane, obeležene snažnim ideološkim porukama i ocenama, mitologizacijom pojedinih ličnosti i pojava, različitim interpretacijama određenih istorijskih činjenica. Pomoću istorije kao nauke i nastavnog predmeta, pravdane su određene političke akcije, jedne ličnosti glorifikovane, stavljane u udžbenike, a druge ocrnjivane i izbacivane iz udžbenika.
Ideološki potisnuti i sukobljeni nacionalni interesi federalnih jedinica SFRJ, koji su u razbuktalom nacionalizmu od Jugoslavije devedesetih napravili bojište građanskog rata, stvarali su i izdvojene istoriografije koje su oblikovale i dalje oblikuju parcijalnu istorijsku svest i promovišu sopstvene istine, potvrđuju nacionalni identitet i novouspostavljenu državnost, zanemarujući jugoslovensku celinu, sem, možda, u najopštijim naznakama kao ram za određene događaje. S druge strane, samo ono što je bilo dogovoreno i usaglašeno u republičkim centrima moglo je biti istorija Jugoslavije, ili pak istorija Partije.
Narodi Jugoslavije, koji su decenijama živeli zajedno, negujući „bratstvo i jedinstvo“, nakon krvavog građanskog rata, dobili su svoju državnost i mogućnost da svojim mladim naraštajima, kroz nastavu istorije, predstave svoje viđenje toga šta se dešavalo na ovim prostorima.
Kompletni dokument možete preuzeti ovde.